Nida

İçimde ağlıyor uzak kentin insanı Kaybetti Güleç yüzlü çocukluğunu Oysaki, oysaki Yaşamak adına saklamıştı Dil altında çocukluğunu Koşmuyor artık Dört nala giden Atların peşinden. Tuzak kurmuyordu Güvercinlere Yıkmıyor Kuşların yuvalarını Devirmiyor serçelerin Su içtiği sebilleri Düşündükçe memleketini, Mahir yanı düşüyor Omuzlarına.. Dalından vakitsiz düşen Bir yaprak gibi. Sürüklendi Eylül sokaklarında Gençliğini asıyor yiğit, Civan yüreklere. Gözlerini dikiyor ömründeki Bağ bozumu Yıkımına, Gün uzar gider Anıları da yok eder Elde kalan yalnızlığın derin izleri. Özlem Çetin